Na de 5-3 overwinning in de eerste ronde hadden we de smaak te pakken. Op zaterdag 4 oktober mochten we aantreden tegen het sterke ASC. Gelukkig konden we op volle oorlogssterkte aantreden, dus er was vertrouwen genoeg. Om klokslag 13:00 gingen de klokken in Alphen aan en barstte de strijd los.

Het eerste resultaat liet niet lang op zich wachten. Op bord 4 zat Arno van der Lubben, die een fantastische opening op het bord toverde en al snel een winnende stelling leek te hebben. Helaas verslikte hij zich in een combinatie en verloor pardoes een volle toren. Een kort potje dus, maar wel aan de verkeerde kant van de score (0-1). Gelukkig trok Max Kanbier op bord 3 de stand snel weer recht. Hij zette een solide koningsaanval op, verbeterde rustig zijn stelling en liet zich nergens in de problemen brengen. Na een strakke uitschuiftechniek stond het weer gelijk: 1-1.

Daarna was bord 5 aan de beurt. Wouter Bik – één van de drie Wouters in actie deze dag – speelde ook een kalme partij. De stelling werd langzaam dichtgeschoven en Wouter begon geduldig druk te zetten op de damesvleugel. Toen zijn tegenstander de mist in ging met een lange combinatie, sloeg Wouter toe met een heerlijke vork op dame en toren. Punt binnen, en voor het eerst een voorsprong: 2-1. De sfeer zat er goed in, want ook de andere borden zagen er veelbelovend uit.

Zwart had hier Pxb4 en Txa1 berekend, maar niet Dxa1!

Maar zoals dat vaak gaat, sloeg het tij ineens om. Op bord 2 leek Julian Oskam lekker bezig. Hij pakte een pionnetje mee en leek hard op weg naar de winst. Toen ik later terugkeek, was de situatie compleet omgedraaid: hij had een toren en vier pionnen tegen twee torens, en dat was helaas niet genoeg om stand te houden. 2-2. En ook op bord 1 liep het mis. Yde van Deutekom kwam goed uit de opening, maar zijn tegenstander – de topspeler van ASC – manoeuvreerde listig zijn stukken steeds beter. Uiteindelijk kwam er een koningsaanval over hem heen die niet meer te pareren viel, tenzij Yde genoegen zou nemen met een kansloos pionneneindspel. Dat werd hem fataal: 2-3.

Gelukkig had Rogier Zoun op bord 8 nog wat te zeggen. Zoals altijd kwam hij belabberd uit de opening, zoals alleen Rogier dat kan, maar wist hij het middenspel goed te repareren. Om het vervolgens in ware Rogier-stijl weer weg te geven met een pion of twee… Uiteindelijk moest hij zwoegen om remise binnen te slepen. En dat lukte! Maar eerlijk is eerlijk: als hij ooit serieus aan zijn openingen zou werken, liep hij allang rond met een FM-titel. 2,5-3,5.

Daarna lag de hoop op de lagere borden. Erik Middelkoop op bord 7 had zich keurig voorbereid en kwam fantastisch uit de opening, met zelfs een uur voorsprong op de klok. Makkie, zou je denken. Maar zijn tegenstander bleek taai en ruilde veel stukken af. Het eindspel toren + loper met zes pionnen tegen toren + loper met zes pionnen werd door Erik van alle kanten geprobeerd, maar de winst zat er gewoon niet in. 3-4.

Alles hing dus af van bord 6, waar Stefan Buchly speelde. Hij pareerde de aanvallen van wit in de opening zonder veel moeite en leek zelfs een klein plusje te hebben in het centrum. Rond anderhalf uur spelen werd al een remiseaanbod gedaan, maar zijn tegenstander weigerde en de partij ging verder. Helaas verdwenen de paarden wat te vroeg van het bord, waardoor de witte toren het zwarte kamp binnenviel. In het lange eindspel wist wit uiteindelijk zijn pion naar voren te jagen en Stefan moest capituleren. Eindstand: 3-5.

Net als de wedstrijd sloeg ook het weer om: regen gutste naar beneden terwijl we terugreden naar Zoetermeer. Geen reden voor somberheid, want het vertrouwen is er nog steeds. Op 1 november wacht Fischer Z 1, en dan hebben we wat recht te zetten!